‘Funeral Parade of Roses’ weergeeft de bedrijvige tijdsgeest van de jaren zestig door de ogen van Eddie (Peter), een zogenoemde ‘gay boy’ werkzaam in gaybar Genet in Shinjuku, Tokio. ‘Gay boy’ is in deze historische context een ambigue term, die kan refereren naar femme mannen, drag queens, transfeminiene personen, alsmede trans vrouwen.  

 De film schetst een bruisend portret van ondergrondse queer subculturen in Japan, waarbinnen gecompliceerde relaties en rivaliteiten ontstaan die de basis vormen voor een non-lineair plot. Zo verontrust Eddies zelfverzekerde uitstraling Leda (Osamu Ogasawara), de heersende madame van Genet, maar trekt deze Gonda (Yoshio Tsuchiya), de eigenaar van de bar en Leda’s partner, juist aan. Eddie heeft haar zinnen gezet op het worden van de jongere en frissere vervanger van Leda, en hoopt dit middels een affaire met Gonda waar te maken.  

 In de tussentijd komt Eddie in contact met avant-garde kunstenaars, vrijdenkers en studentenprotesten tegen een autoritaire overheid. De Swinging Sixties voeden de bloei van haar leven. Eddie geniet volop van haar eigen schoonheid en jeugdige vrijheid. De onconventionele flashbacks naar haar opvoeding belichten echter in toenemende mate het duistere einde waar de film naartoe werkt. Absurdistische fragmenten komen als scherven van een gebroken spiegel samen tot een schokkende finale, die toespeelt op Sophocles’ klassieke toneelstuk ‘Oedipus Rex’. 

 De eclectische cultklassieker ‘Funeral Parade of Roses’ was niet alleen revolutionair in het uitlichten van queer ervaringen, maar ook in de Japanse New Wave stroming. Door experimentele scènes af te wisselen door documentaire-stijl interviews met de acteurs over hun seksualiteit en genderexpressie, vervaagt de film grenzen tussen realiteit en fictie. Zodoende riep ‘Funeral Parade of Roses’ nieuwe ideeën in het leven over wat film was en wat het kon doen.

“Shining a light on the gay subcultures of the 1960s Tokyo underground, Toshio Matsumoto’s pop-art masterpiece Funeral Parade of Roses did what few films of the international new wave era ever did: put queer experience front and centre.” – Sarah Cleary (British Film Institute, 2020) 

Wat wij ervan vinden:

‘Funeral Parade of Roses’ is een van de eerste documentaties van Oost-Aziatische trans vrouwen en genderambigue personen die spreken over hun representatie, expressie en identiteit. In tegenstelling tot vele voorgaande films waarin trans en/of genderqueer personages voorkwamen, worden de ‘gay boys’ in deze film niet afgebeeld als perverse stereotypes of als komische verschijningen. Zij zijn juist het toonbeeld van schoonheid. Hun extravagante kostuums en elegante eigenschappen worden benadrukt in flatterende artistieke shots. De personages zijn gelaagd en voelen zich uiterst comfortabel in hun vrouwelijkheid, die zij openlijk uitdragen. 

Alhoewel ‘Funeral Parade of Roses’ de complexiteit van gender, zoals wij gender vandaag de dag definiëren, op een bedenkelijke manier aanpakt, was deze film in de jaren zestig en de opvolgende decennia een koploper in het bevragen van heteronormativiteit en in authentieke trans representatie, voordat daar een duidelijk lexicon voor was.  

Let op: ‘Funeral Parade of Roses’ bevat een bovengemiddelde hoeveelheid beelden en thema’s die voor sommige kijkers als schokkend kunnen worden ervaren. Wij verwijzen geïnteresseerden nadrukkelijk door naar de waarschuwingslabels voor deze film. 

Tekst van Angel Bakelaar.

Door: Toshio MatsumotoTaal: JapansJaar: 1967Waar te vinden: Momenteel niet beschikbaar voor streaming (gecheckt 8-4-'25)

Thema's

Fictie Historisch Trans vrouw Transgender