Rense Havinga (26) is conservator van het Nationaal Bevrijdingsmuseum 1944-1945 in Groesbeek. Hij is verder actief in de Transgendervereniging Nijmegen. Zijn verhaal gaat over hoe hij alle steun kreeg op het werk en waarom hij zich inzet voor andere transgender personen.
“Nadat ik vier jaar geleden afstudeerde in Militaire Geschiedenis en Krijgswetenschappen, ben ik een halfjaartje op zoek geweest naar werk. De directeur van het museum, die ik een paar keer ontmoet had, belde of ik wilde solliciteren want de conservator had behoefte aan hulp”.
“Ik stond op dat moment op de wachtlijst van het genderteam. Ik zei: ik wil niet als mevrouw Havinga binnenkomen. Geen probleem, zei de directeur, maar bij het sollicitatiegesprek vond ik het toch moeilijk om te vertellen dat ik het medisch traject in zou gaan en dus een tijdlang met ziekteverlof zou zijn.
In december 2012 was er opnieuw een kwetsbaar punt, want ik had nog een tijdelijk contract dat in januari afliep en ik zou mijn eerste operatie krijgen. Bij het functioneringsgesprek begon de baas er zelf over. Ik was al verbaasd dat er bij het sollicitatiegesprek geen bezwaren werden gemaakt, en toen ik net voor de operatie een vast contract kreeg omdat mijn baas begreep dat ik met een operatie voor de boeg behoefte had aan zekerheid, was ik nog verbaasder. Dat vraagt toch lef.
Ik heb bij het Transgender Netwerk Nederland (TNN) gemeld dat als ze best practices zoeken, ze mijn baas moesten hebben. Ik heb als conservator een publieke functie en ook als transgenderactivist, maar dat kan volgens hem prima samen. Hij vond het heel vanzelfsprekend en eigenlijk ook wel bij elkaar passen: een transgenderactivist in een bevrijdingsmuseum”.
GENDERQUEER
“Mijn zoekproces was niet dramatisch, eigenlijk juist een heel leuke en positieve ontdekkingsreis. Ik ging van het ene labeltje naar het andere. Ja, die labeltjes zijn niet onbelangrijk in zo’n proces. Ik identificeerde me eerst als genderqueer, vanaf een jaar of zeventien. Op mijn twintigste drong het tot mij door dat er transmannen bestonden. Het was of iemand mij vertelde dat ik een reisje naar de maan kon maken.
De wachtrij en diagnose bij het UMCG was het ergste. Je weet wat je wilt en hoe je leven beter kan worden, je vertelt het je omgeving en dan moet je nog twee jaar wachten. Iemand anders beslist wat er kan en of je verder mag in de procedure”.
NAAST VOETBAL- EN SCHAAKCLUB
“Ik had toen heel veel aan de Transgendergroep Nijmegen. Daar ontmoette ik mensen die hetzelfde meemaakten. Vooral de niet-binaire mensen hielpen mij, omdat ze alternatieven boden voor de hokjes man en vrouw. Toen ik de hulp daar zelf niet meer nodig had, werd er net gesproken over de opzet van een nieuw team vrijwilligers.
Ik vond ook dat zo’n groep er moest blijven. Veel mensen in transitie hebben vaak niet de energie om zich in te zetten, met name als ze veel discriminatie tegenkomen. Ik heb veel geluk dat ik dat wel kan doen. We organiseren van alles en de groep is ook een ontmoetingsplek. En we proberen een zichtbare plek te hebben in de Nijmeegse samenleving, door bijvoorbeeld bij uitmarkten als transgendergroep naast de voetbal- en de schaakclub te staan. Ik zit ook in de adviescommissie ‘LHBT-beleid’ van de gemeente. Dat betekent dat ik mij nu in onderwerpen verdiep zoals discriminatie, armoede en werkloosheid. Het betekent ook goed luisteren naar anderen die meer discriminatie meemaken dan ik zelf, zoals oudere transgender personen en transgender vrouwen.
Ik ben nog niet honderd procent klaar met mezelf ontdekken, maar ik ben heel happy met de transitie. Oh, ik heb nog wel rokjes in de kast liggen. Het blijft spannend om af en toe uit de hokjes te stappen en de wereld uit te dagen.”