In 2024 won Zwitserse artiest Nemo het Eurovisie Songfestival met hun lied ‘The Code’. Het lied gaat over het doorbreken van een binaire code die enkel uit enen en nullen bestaat: “Somewhere between the 0s and 1s, that’s where I found my kingdom come,” zingt Nemo. Het is een metafoor voor de ontdekking van hun identiteit als non-binaire persoon. ‘The Code’ viel in de smaak bij zowel de jury als het publiek, waardoor Nemo er als eerste non-binaire winnaar met de glazen trofee vandoor ging (en deze vervolgens meteen brak – oeps). 

Ruim een jaar na de winst in Malmö brengt Nemo hun langverwachte eerste album uit: ‘Arthouse’. Op dit album nodigt Nemo ons uit om een bezoek te brengen aan hun artistieke speelplaats. Maar wat kun je daar dan verwachten? Een flinke dosis vocale acrobatiek, een scheutje catchy popbeats, een kilo extravaganza, een pondje synth- en elektronische invloeden, en een paar ballads voor de smaak. Kortom, een hybride album dat zich niet zomaar onder één noemer laat scharen – een liefdesbaby van glampop à la Bowie en een circusrave. 

Nemo ging op zestienjarige leeftijd voor het eerst viraal met een geïmproviseerde rap in de wedstrijd ‘Bounce Cypher’. Daarna volgden enkele kleinschalige singles met een cafévibe, tot de grote doorbraak op het Eurovisie Songfestival. Daar sloeg Nemo een theatrale weg in met een eigentijdse ‘Bohemian Rhapsody’ op een ronddraaiende hydraulische schijf.  

Het Songfestival werd dat jaar getekend door de controversiële deelname van Israël. Nemo riep in hun winnaarsspeech op om de boodschap van het festival, ‘United by Music’, na te leven door te streven naar vrede en echte muzikale verbondenheid. 

In ‘Arthouse’ ontwikkelt Nemo hun identiteit als artiest verder. Hen verkondigt daarbij een pacifistische boodschap:  

“I believe art has a way of reminding us why we’re here: to love, to stay human, to imagine, to resist. ‘Arthouse’ is my way of creating a home for that spirit: a place where everyone is welcome, where you can show up just as you are, and where our differences don’t divide us, but give us a reason to celebrate.” (via Nemo’s Instagram) 

Dit najaar gaat Nemo ook op de ‘Arthouse Tour’ door Europa. Er zijn nog kaarten beschikbaar voor verschillende shows. Houd Nemo’s sociale kanalen in de gaten voor meer informatie.

Wat wij ervan vinden:

In ‘Arthouse’ overtuigt Nemo me van hun muzikale talent. Het is een goed geproduceerd album dat een veelzijdig beeld geeft van hun artistieke en persoonlijke identiteit. Vooral de zang spat ervan af. Nemo maakt volop gebruik van hun grote vocale reikwijdte, van opera tot rap. Hen is overduidelijk een artiest die van alle markten thuis is, en een performer die passie uitdraagt voor het vak. 

De eerste helft van het album valt bij mij zeer in de smaak: de opbouw is goed, er is veel afwisseling en de nummers zijn heerlijk opzwepend. De tweede helft van het album zwakt daarentegen wat af. De ballads kunnen me niet bekoren, omdat ze te slepend zijn en de liedteksten me niet raken. Met uitzondering van ‘Unexplainable’ wegen de nummers niet op tegen een voor de rest zo prikkelend album. Gelukkig eindigt het album met ‘The Code’, een echte klapper op de vuurpijl die de energie weer omhoog brengt. 

Deze pareltjes raad ik zeker aan: 

• Ride My Baby: het eerste nummer op ‘Arthouse’ is een zintuiglijke explosie en neemt je meteen helemaal mee in Nemo’s wereld.
• Eurostar: dé popstardiva-song van het jaar! 
• Hocus Pocus: een eigenzinnig nummer dat je betovert met prachtige harmonieën. 

Met ‘Arthouse’ bewijst Nemo dat hen niet bang is om te experimenteren. Het album is een expressieve reis die zowel muzikaal als emotioneel indruk maakt. Hoewel niet elk nummer even sterk is, blijft het geheel fris en moeiteloos authentiek. ‘Arthouse’ bevestigt dat Nemo een artiest is die weet wie hen is en dat vol trots laat horen. 

Tekst: Angel Bakelaar

Door: NemoTaal: EngelsWaar te vinden: Diverse muziekplatforms

Thema's

Gender Non-binair Relaties