Afgelopen jaar vond de Women’s March plaats, een internationaal protest tegen de onderdrukking van vrouwen wereldwijd. Een directe aanleiding van de Women’s March was de ‘Global Gag Rule’, een wet die voorkomt dat non-gouvernementele organisaties geld ontvangen van de Verenigde Staten wanneer zij ook maar iets te maken hebben met abortus.
Als een NGO geld schenkt aan veilige abortussen, maar zelfs ook als deze voorlichting geeft over abortus-opties, gaat de geldkraan van de Verenigde Staten volledig dicht. Dit jaar leek de Women’s March vooral geïnspireerd door het overheersende nieuwsthema van de afgelopen maanden: invloedrijke mannen die misbruik maken van hun machtspositie ten koste van vrouwen. Door hashtags als #MeToo en #TimesUp te gebruiken bundelden vrouwen hun ervaringen en stemmen om samen een groot statement te maken: Dit pikken wij niet langer. Dit jaar en afgelopen jaar was er een groot kritiekpunt jegens de Women’s March: Het is te veel op één issue gericht en het is te exclusief.
In de mars van 2017 droegen vrouwen massaal de roze “pussyhat”, een hoofddeksel dat vrouwelijke genitalia representeert en volgens haar dragers een symbool zou moeten zijn van het hedendaagse feminisme. Kritiek hierop luidde: Een vulva is ongepast als een feministisch symbool, omdat vrouwen niet allemaal vrouwelijke genitalia hebben. Bovendien zijn de “pussyhats” roze, wat de diversiteit in kleur van vrouwelijke genitalia ondermijnt. De bedenkers van de “pussyhat” daarentegen stellen dat de kleur roze is gekozen omdat deze geassocieerd wordt met vrouwelijkheid, en niet omdat dit een huidskleur moet voorstellen. Jayna Zweiman, een van de bedenksters van het project, moedigt iedereen aan om de hoofddeksels te dragen, en ze benadrukt dat het niet uitsluitend voor witte cisgender vrouwen is bedoeld. Ondanks het gebrek aan slechte intenties is de populariteit van de roze hoedjes rondom de Women’s March van 2017 wel een probleem volgens velen. Het blijft een symbool dat suggereert dat de ervaringen van cisgender vrouwen de basis vormen voor de Women’s March. Op veel locaties in de Verenigde Staten waar de Women’s March ook dit jaar wordt georganiseerd, werd demonstranten afgeraden om de hoofddeksels tijdens deze mars te dragen.
Organisatoren van de Women’s March geven zelf ook veelal toe via social media berichten dat er nog veel werk aan de winkel is voordat er voor elke vrouw evenveel plek is binnen de Women’s March; er ontbreekt ook diversiteit op de podia die zich lenen voor lezingen en speeches. Over de mars werd talloze keren gezegd: “This is a marathon, not a sprint”, en met dit idee in het achterhoofd begon dit jaar de organisatie voor de nieuwe Women’s March. Enkele ondergerepresenteerde vrouwen hadden ondanks de verbeteringen nog steeds het idee dat problemen specifiek aan transgender vrouwen of vrouwen van kleur werden genegeerd, en dat de ervaringen van de witte cisgender vrouw uit de middenklasse als uitgangspunt voor de mars werden gebruikt.
https://www.facebook.com/pensacolawomensmarch/posts/306747953151100
Een nieuw thema in de Women’s March van 2018 is Power to the Polls, een actie gericht op het motiveren van stemgedrag tijdens de tussentijdse verkiezingen in de Verenigde Staten. Het doel is om potentiële stemmers zich te laten registreren en uiteindelijk te stemmen op progressieve kandidaten, met de nadruk op “swing-states”: staten waar de Republikeinen noch de Democraten een duidelijke meerderheid hebben. Het is van groot belang dat potentiële stemmers uit minderheidsgroepen, voor wie de verkiezingsuitslagen meestal erg voelbaar zijn, ook daadwerkelijk gaan stemmen en zo mogelijk op gemarginaliseerde kandidaten. In Nederland blijft een tweede Women’s March vooralsnog uit. De organisatie van afgelopen jaar heeft op hun Facebook pagina laten weten dat ze nu te veel werk om handen hebben om ook een mars te coördineren.