“Ik ben Beau. Ik ben derdejaars student journalistiek in Utrecht. Ik ben twintig. Ik ben zelf transman en freelance schrijver voor KRO-NCRV. Daar schrijf ik vooral over onderwerpen die mijzelf aangaan, zoals identiteit. Ik houd mij graag bezig met maatschappelijke onderwerpen.”
(tekst: Sander Dekker)
Je schrijft voor KRO-NCRV over verschillende transgender onderwerpen. Hoe is dat zo gekomen?
Ik ben zelf geïnterviewd voor KRO-NCRV vorige zomer en zo ben ik ook bij ze terecht gekomen. Ik schrijf over bijzondere mensen met bijzondere verhalen. Ik heb bijvoorbeeld een interview gehad met drie eenzame jongeren met autisme. Ik vind het ook interessant om met mensen te spreken over onderwerpen die een beetje buiten mijzelf staan. Zo heb ik een verhaal met Corine van Dun geschreven. Zij is van een oudere generatie trans personen, wat voor mij weer interessant is, omdat ik vooral jonge mensen spreek.
Je hebt de ECIO Frank award gewonnen voor een project dat je gestart bent op de Hogeschool van Utrecht om de Hogeschool toegankelijker te maken voor transgender mensen. Wat hield dat project in?
Het is eigenlijk begonnen met dat ik eind 2019 een brief naar het bestuur van de HU heb gestuurd over de noodzaak van “all gender toiletten”, omdat ik er zelf gewoon nare ervaringen mee had op school. Toen is dat een beetje gaan lopen. Het heeft een tijdje stil gelegen door corona, maar de laatste maanden is daar wel vaart in gekomen. Ik heb een meeting gehad met iemand van de HU en twee studenten die daar ook mee bezig zijn. En nu is er ook een aannemer opgezet. Ik heb veel met mijn decaan op de HU gepraat. Over de toiletten, maar ook over struggles op school. Omdat ik al out was en docenten ervan af wisten werd ik steeds meer een aanspreekpunt. Zo heb ik ook een interview gegeven voor het magazine van mijn opleiding. Mijn decaan heeft mij aangemeld voor de ECIO Frank Award.
Kan je vertellen met wat voor struggles je te maken had?
Toen ik nog niet echt out was, had ik heel veel moeite met naar de wc gaan op school. Ik voelde mij nog niet veilig en passabel genoeg om naar het mannentoilet te gaan en in het vrouwentoilet kreeg ik vaak opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd. Op een gegeven moment knapte er iets. Ik was al onrustig op school en die dag was ik er met heel veel tegenzin naartoe gegaan. Ik had last van angst en paniek, ik vond het niet fijn om daar te zijn en ik wilde ook helemaal niet naar de wc gaan, want dan kreeg ik dat gezeik weer. Ik deed het uiteindelijk toch en toen kreeg ik weer zo’n opmerking naar mijn hoofd. Ik was er echt klaar mee en heb toen boos in de trein een brief geschreven, die uiteindelijk naar het bestuur is gegaan. Overigens heb ik wel toen ik niet meer boos was, de brief nog eens netjes herschreven. Een paar maanden geleden ben ik door iemand die Studeren+ binnen de HU reguleert, betrokken bij een meeting van aandacht functionarissen van de HU. Daar heb ik heel kort mijn eigen verhaal verteld om mensen met een belangrijke functie een beeld te geven en ik heb ook aangekaart dat het heel fijn zou zijn als docenten meer op taalgebruik zouden letten. Daar heb ik een lijstje voor opgesteld en die is naar hen doorgestuurd. Als het goed is, hebben de aandacht functionarissen daar binnen de statuten iets mee gedaan, om het zo meer te verspreiden. Zij zeiden wel: ‘Kan je het heel expliciet voor ons opstellen, want wij weten anders ook niet zo goed wat we moeten doorgeven.’ Dus ik denk dat het dan ook heel belangrijk is om mensen expliciet uit te leggen wat verschil kan maken, zodat je er zelf ook minder tegen aanloopt.
Hoe worden jouw acties binnen de HU ontvangen?
Ik heb wel het idee dat ik dat ik bij de juiste mensen heb aangeklopt. Ik denk ook mede dankzij mijn decaan, die mij naar de juiste mensen heeft verwezen. Ik heb me wel gehoord gevoeld met wat ik probeer over te brengen, omdat ik bij mensen terecht ben gekomen binnen de HU die zich voor studenten willen inzetten. Het is superfijn dat ik wel het gevoel heb dat hiernaar wordt geluisterd. Dat geldt niet voor alle aspecten van de HU, maar voor binnen wat ik heb aangekaart voel ik me gehoord.
Met de ECIO Frank Award komt 1.000 euro aan prijzengeld. Wat ga je met het prijzengeld doen?
Het idee is om een videoboodschap te maken, die op schermen in de HU te zien is. Ik heb hiervoor, de laatste twee a drie weken, met mensen van de HU van communicatie en marketing gewerkt. Ik moet nu nog gaan uitzoeken hoe het er precies uit gaat zien. Dat ligt een beetje aan de technische mogelijkheden. We gaan het waarschijnlijk breder trekken naar verschillende platforms van de HU. Dus dan wordt het wat meer een online ding. En dan een korte video voor op de schermen. Maar het is wel het idee dat er in ieder geval een video komt, die de boodschap uitdraagt dat je jezelf mag zijn, dat er diversiteit is, die dat laat zien, die dat verwoordt en die dat visualiseert. En dat wil ik breder trekken dan alleen genderidentiteit. Ik wil daar ook fysieke beperkingen en etniciteit bij betrekken. En hopelijk komen er volgend jaar, of misschien na de zomervakantie al, “all gender toiletten” op school en dan wil ik ook dat dat wordt benoemd in de video, zodat mensen ook weten dat ze er zijn. Ze gaan niet op elke verdieping komen waarschijnlijk, maar stel dat ze bijvoorbeeld op de tweede verdieping zijn, dat mensen dat dan ook weten. Ik vind het belangrijk dat de kern van de boodschap ook echt wordt overgedragen, oprecht vanuit de HU zelf. Dus daarom wil ik er ook graag docenten, of in elk geval één docent, bij betrekken, zodat het niet alleen maar vanuit studenten komt.
Wat wil je uiteindelijk bereiken?
Ik denk dat het er voor mij in de kern om gaat, dat mensen zichzelf kunnen zijn en dat je je veilig voelt. Vooral op een plek waar je studeert en waar je normaal gesproken, als er geen corona is, best wel veel bent. Dat je er niet op je tenen hoeft te lopen, maar dat je er, zonder je te hoeven verantwoorden, jezelf kunt zijn. Daar gaat het mij om.