Marlies Houtman (54) was verontwaardigd over de Nashville-verklaring, begin januari 2019. Over de gelovigen die zeggen dat homoseksualiteit en transgenderisme niet goedgepraat mag worden. Haar eigen ervaringen met de (katholieke) kerk waren meestal juist heel goed.
“Nee, ik kom niet meer wekelijks in de kerk. Het is te ver weg. De dichtstbijzijnde katholieke kerk doet nu diensten in het Engels. Ik kom er nog wel met Kerst en Pasen. Ik kan vertellen over mensen die ik er ontmoet heb, mensen die heel afwijzend reageerden. Dan gebruikten ze bijvoorbeeld mijn oude naam. Er was een man die zei: ik vind dat je het maar moet doen met wat God geschapen heeft. Of een andere man die tijdens de koffie na afloop van een dienst luidkeels begon te verkondigen dat er bij mij iets zou worden afgeknipt. Maar meestal is er veel acceptatie en begrip.”
“Wie ik ben? Ik ben een paar jaar geleden getrouwd met een lieve man. Ik ben opgeleid om administratief werk te doen, maar ik zou liever in de mediawereld werken. Ik heb eens gefigureerd voor tv en vond dat een geweldige ervaring. Ik ontmoette bij artiesten veel acceptatie en openheid.”
“In 1998 – ik was 34 – ben ik al eens begonnen met een transitieproces. Ik stond op het punt om met hormonen te beginnen, maar heb ervan afgezien uit angst voor pesterijen. Dat had ik al eerder meegemaakt en ik wilde het niet opnieuw. Maar steeds meer leefde ik voor de buitenwereld als vrouw, in rokken en jurken. In 2011 ben ik opnieuw gestart en toen heb ik het transitieproces wel helemaal doorlopen.”
“Natuurlijk zie ik dat de kerken leger worden. Vroeger moest je er biechten en was alles zondig. En dan zijn er bovendien alle misbruikschandalen. Maar de kerk is wel veranderd. In de Bijbel, in Deuteronomium 22, vers 5, staat zoiets als dat het kleed eens mans niet aan een vrouw zal zijn en een man geen vrouwenkleed mag aantrekken. Zo letterlijk nemen ze het gelukkig niet.”
“Ik voel in de kerk rust in me. Er zijn misschien een paar uitzondering, maar ik vind het fijn dat ze me er zo accepteren. Dat ze zeggen: ‘wat zie je er geweldig uit! En je hebt een glinstering in je ogen die je eerst niet had.’ Ik kan nu ook helemaal mezelf zijn.”
“Ik was er acoliet. In 2009 hadden ze me daarvoor gevraagd. Een acoliet is een oudere misdienaar, dus iemand die de pastoor helpt tijdens de mis. Vroeger wilde ik misdienaar worden, maar dat kwam er nooit van. Ik vond dit mooi. Ik ben gestopt omdat acolieten altijd man zijn. Ja, als ze vrouwelijke acolieten toe zouden laten, kom ik graag weer terug.”
“En dan krijg je zoiets als de Nashville-verklaring; dat je homoseksualiteit en transgenderisme niet mocht goedkeuren. In de katholieke kerk had ik zoiets nog nooit gehoord. De pastoor die ik als acoliet bijstond, was juist een hele sympathieke en betrokken man. Die vroeg geregeld: en Marlies, hoe gaat het met de transitie? Hij zou het zeker afwijzen. En ik vind de reacties wel hoopgevend, alle gemeentes die regenboogvlaggen uitsteken. Ik denk toch dat er meer moet gebeuren, want die vlaggen worden na een week of zo weer opgeborgen. Maar de vlag moet eigenlijk gewoon elke dag hangen.”
Tekst: Ton van den Born